Mannréttindi

Það er siður í minni fjölskyldu að skutla vandamönnum út á völl, reyndar er ég líklega sú eina sem viðheld þessum sið vegna nostalgíunnar og svo spennunnar sem fylgir akstri í myrkri og vondum veðrum. Reykjanesbrautin er sem betur fer orðin öruggari en áður, geðsjúklingarnir í umferðinni geta nú orðið komist fram úr manni án þess að stofna lífi manns í mikla hættu.

Á þessari leið rifjast svo alltaf upp ferðin sem Haukur föðurbróðir þurfti að ganga á undan bílnum á ansi löngum kafla svo við fjölskyldan sem var að koma frá útlöndum kæmist heim í þvílíkum hríðarbyl og það litlu skyggni að ekki sást á milli stika. Merkilegastar eru þó minningarnar úr gömlu flugstöðinni, að reyna að segja eitthvað við mömmu og pabba í gegnum gatið á glerinu í móttökusalnum og ég tala nú ekki um að sjá flugvélarnar lenda og taka á loft, það var stórbrotið.

Ég held sem sagt ennþá í þennan sið, þó stundirnar í Leifsstöð séu ekki eins skemmtilegar og þær voru þá er bara svo glatað að fara í rútu til Reykjavíkur eftir margra klukkutíma flug og það geri ég helst ekki mínum nánustu. Og ætlast að sjálfsögðu líka til að ég sé keyrð og sótt. 

Síðustu tvær ferðir hafa verið meira krefjandi en oft áður því tveggja ára sonur minn fékk að fara með. Bæði af því það er gaman og af því maður skellir börnum ekki í pössun til að fara út á völl kl. 6 á morgnanna. Móttökusalurinn í Leifsstöð hefur fengið mikla yfirhalningu og lýtur bara þokkalega út, það besta er að 10 - 11 hefur fengið að opna þar útibú og selur heitt kaffi, ýmislegt snarl og allskyns lesefni til að stytta stundirnar við biðina (já, ég misreikna mig alltaf þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fullkomna formúluna: aksturstími miðað við færð á vegum, sinnum umferðarþungi plús útgöngutími komufarþega).

Sú skemmtilega staða kom upp í annari ferð okkar mæðgina að kúkur kom í bleyju (hjá syninum). Ekkert mál, bleyja í veskinu og allt í góðu. En snyrtingin á Leifsstöð hefur ekki verið uppfærð, borðplássið í kringum vaskana er ekki mikið og þegar maður fer inní básana með klósettunum eru þau ekki með setu svo þar er erfitt að athafna sig með bleyjubarnið. Erfinginn óð að sjálfsögðu beint í opið klósettið og vildi sulla, eftir skammir opnaði hann litla ruslafötu og þar blasti við sprautunál(ok, tilfallandi). Ég fylltist viðbjóði og gargaði upp yfir mig og rauk út. Leitaði dauðaleit að skiptiborði eða sæmilega hreinu gólfi. Strammaði mig svo af og spurði indæla konu sem starfar hjá fyrirtæki á flugvellinum hvort hér væri skiptiborð að finna, hún hló við: „Hér?, ónei hér er er ekki hugsað um svoleiðis hluti”. Þetta var greinilega ekki í fyrsta skipti sem hún var spurð því hún var álíka hneyksluð og ég.

Sem betur fer fyrir flugfarþega, ekki soninn, ákvað að láta mér renna reiðina því ég var næstum búin að leggja soninn á mitt gólfið í komusalnum og skipta á honum í mannmergðinni.

Skiptiborð eru sjálfsögð mannréttindi barna og foreldra.